Marionetka
Marionetka, lalka teatralna.
Sztywna reguła ale moralna.
Cicha i sama się nie ruszy,
lecz człowieczą duszę kruszy.
Sznureczki w ruch ją wprawiają,
teatralnie zadziwiają.
Aktorską duszę zapożycza.
gra rol bieżącego życia.
Mimiczne gesty wykonuje,
barierę odległości pokonuje.
Dociera do zmysłowości,
gestem pokonuje odległości.
Uśmiech wywołuje na twarzy.
Na scenie o życiu marzy.
Dodano: 2013-10-16 23:20:25
Ten wiersz przeczytano 972 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Ktoś musi nią pokierować bo sama nie jest zdolna, tak
jak w życiu.
Bardzo dobry, refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.
Piękna refleksja.Pozdrawiam
my też jesteśmy nieraz marionetkami na scenie życia!!!
podoba mi sie, bardzo !!!
fajny wiersz, pozdrawiam cieplutko
Przepiękny poetycki obraz marionetki, co chyba
zapożyczyła swoją nazwę z j.francuskiego. Piękno tego
wiersza spowodowało,że aż się poryczałam i cieplutko
pozdrawiam!
Taka niepozorna a "dusze kruszy". I na temat wiersza
zasłużyła...a nawet można doszukiwać się drugiego
dna... :)
mała, lekko usztywniona a cieszy:)
Fajnie. Marionetka. Końcówka super. Dobranoc