Marzenia...

Jak każdy z Nas mam swoje cele, pragnienia,
Będę wiecznie walczyć, aby doczekać ich spełnienia...
Jak pięknie mijają dni, kiedy świeci słońce,
Kwitną drzewa, pachną bzy...
Na zieloną łąkę wówczas podążam,
Pośród polnych kwiatów, owadów
Z myślami nie nadążam...
Czasami warto mieć namiastkę duszy samotnika,
Bo uciekam w marzenia, trudność świata znika...
Oddaję się mym marzeniom,
Udaję się na szczyt chmury,
Gołymi stopami stąpam po promieniach słońca,
Czuję jak ma miłość nie ma końca...
Tu pojawia się zasadniczy dylemat,
Który sprawia, że czasami
Wśrod żywych mnie nie ma,
W depresję popadam,
W otchłań smutku i tęsknoty spadam...
Wstrętne są wówczas te dni,
Kiedy płomień miłości się już ledwo tli...
Schodzę wówczas z marzeń szczytu,
Które sięgają niemal zenitu,
Chwytam się codzienności
I znów tkwię w odwiecznej nicości...

autor

Dżdżowniczka

Napisany: 2005-09-22 Dodano: 2005-09-22 12:58:00

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie