Masochism

Pogładziłam Jego skronie.
Zasmuciłam się.
- Czy wiesz, że splot żył ma misję dokarmiania twoich dłoni aż po koniuszki palców, żebyś mógł pisać? - zapytałam z czułością.
Drgające cząsteczki pędziły w swoją stronę tak samo, jak podczas Wielkiego Wybuchu.
Minął dzień; minęła noc.
Śnieg sprószył niejedną rozgorączkowaną głowę i spustoszył wioski
na krańcu pola.
Miasto się budziło; miasto wstawało.
Metaliczny załkał nad jaskrawozielonym
i powrócił do czerni.
Powietrze płakało; skały wyły za wodą,
skruszone,
chciały dobrnąć.

Z cyklu "Psychopatologie"

autor

K_a

Napisany: 2021-03-24 Dodano: 2021-03-24 18:35:41

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie