matka umiera do ostatniego życia

Ciekawy, szokujący nawet wiersz, pozdrawiam z nadzieją
na skończenie tej "operacji". Według mnie Rosjanie
nigdy nie mieli klasy ani stylu.

BordoBlues*, czasem w wierszach chcę za dużo
powiedzieć, odwrotnie niż na co dzień;) Mam
analityczny umysł, może dlatego analizuję wszelkie
uwagi do wierszy. Staram się pisać zgodnie z
rzemiosłem, choć z filtrem własnego stylu. Przecież
trzeba się czymś wyróżnić w tłumie;)
Dzięki.
Pozdrowionka:)

Wiersz ciekawy w wielu aspektach. Jeśli chodzi o formę
zapisu, to widzę, że Wanda chciała wtrącić swoje trzy
grosze, więc pozostaje mi podążać ścieżką autora.
Przykuwa wieloaspektowa, realistyczna optyka widzenia
wojny. Nadmierna pazerność nie popłaca. Marzenia o
sześćdziesięciocalowym telewizorze zderzyły się z
niewystarczającym formatem rosyjskiej rzeczywistości.
Fajna parafraza w puencie.
Pozdrowionka :):)

noa.m*, dziękuję i pozdrawiam:)

Wanda Kosma*, miło Cię widzieć pod wierszem. Nie będę
się mądrzył, bo znowu odwiedziłabyś mnie za cztery
lata;) Nie ma obowiązku, zresztą sam mało komentuję,
więc nie narzekam.
Powiem tak, ja też jeśli już czytam wiersze, staram
się podpowiadać, co można poprawić w ich zapisie i nie
bywam złośliwy.
Ponieważ widzę, że wiesz o czym piszesz, tym bardziej
jestem skłonny pomyśleć nad sugestiami, jednak
ponieważ z reguły bronię swoich zapisów, powiem tylko,
że niepotrzebnie starasz się uszczegółowić zapis. W
końcu to wiersz wolny i czasem trzeba zaufać autorowi,
a nuż pisze z rozmysłem;)
W końcu to autor dobiera przestankowanie. Może tylko
przytoczę pewnie niepisaną regułę, że koniec wersu
silnie wymusza pauzę i z takim przestankowaniem jak
wyżej nie stosuje się innych czynników delimitacyjnych
wersu.
Ta czy inaczej, miło wymienić się spostrzeżeniami z
budowy wiersza.
Pozdrawiam serdecznie:)

Zachęcam do rozważenia zapisu, który eliminuje pułapkę
składniową:
"mój Waniuszka był dobrym dzieckiem.
ciekawy świata chciał zobaczyć śmierć (...)"

Przy wybranej architekturze przerzutni oraz kropek
jako znaków tekstowych pełniących funkcję
stylistyczno-ekspresyjną - granica wersu w naturalny
sposób jest osłabiona i staje się niewystarczająca
dla zaznaczenia granicy składniowej, w wyniku czego w
odbiorze powstaje "zgrzyt" (dzieckiem ciekawy).
Podobna sytuacja "zgrzytu" - w strofie czwartej:
"czarny worek z ciałem do pochowania
chociaż psy (...)"
gdzie "chociaż" brzmi naturalnie w takim zapisie jak
spójnik przeciwstawny - gdy semantycznie ma być
partykułą.

Pozdrawiam serdecznie.

Plus dla wiersza, pozdrawiam :)

Zosiak*, dziękuję:)

Smutna rzeczywistość.
Świetny wiersz.
Pozdrawiam :)

mariat*, tak, tylko broń zmienia się na coraz bardziej
wymyślną, tylko walka wydaje się ciągle o to samo: o
władzę, panowanie na drugim, o powiększenie
terytorium, o pokazanie wyższości.
Dzięki.

Mily*, mocny przekaz, tym bardziej, że wojna na
wyciągnięcie ręki:(

kkamil*, dzięki za czytanie.

sisy89*, przejmujący jak sama wojna. Dziękuję:)

Cóż, od bitew na kije, motyki, widły i szpadle,
poprzez topory, łuki, miecze do dzisiejszych dronów i
rakiet samojezdnych TRWA nieustająca walka o ?????
No właśnie o co?

Mocny u przejmujący wiersz.
Pozdrawiam serdecznie:)

I tak bohater bohaterowi nierówny... Ciekawy, dobitny
przekaz, dobrej nocy

Mocny. Żal młodych chłopaków i mężczyzn...
Netanjahu to kolejna postać, która jest poważnym
podżegaczem wojennym...

Pozdrawiam