Melancholiami napłakane

Wiatr wyjąc wszystkie wiersze wymiótł,
Ptasi poranek precz przegonił,
Chmury cherlawe chwytał chytrze,
Dziwnie drgającym deszczem dzwonił.
​
Zmęczony załkał, ziewnął znienacka,
Melancholiami maki musnął,
Głogi gadania gasły głodne,
Pod piwoniami podmuch przysnął.
​
Dereń dnia dotknął delikatnie,
Smutnym spojrzeniem suto sypnął,
Nabrzmiały nudą napłakaną,
Łzy łatwowierny łubin łyknął.

Wierzbina wszczęła wielką wrzawę,
Nadała nazwy nadwiędłym nowiom,
Dwuśpiewem drażniąc dopust dżdżysty,
Poezję plotła popisowo.

Wersy wróciły wyszumiane,
Torby tułacze tarmosiły,
Zapachniał zagon zwiewnym zwrotem...

Wierszami wygrzej mój wieczór, miły.

autor

Ewiann

Napisany: 2015-05-14 Dodano: 2017-04-07 09:35:52

Ten wiersz przeczytano 910 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie