Melancholijna noc

Siedze sam w tym pokoju,
Patrze na gwiazdy,
Tam widze swoje odbicie,
Odbicie szarego czlowieka,
Który chce mi coś powiedzieć,
Lecz milczy,
Chce przeprosić,
Może kiedyś wybacze.
On zna mnie,
Wie że moja dusza płacze,
A wspomnienia powracają
Jak ognie gorące
Ranią moją duszę.
Potrafią być też piękne lecz ulotne jak niespełnione marzenia,
Lub gubią się w zakamarkach mej pamięci.
W życiu szukam zapomnienia,
Lecz nie mogę znaleść.
Codzień nowe przeżycia, wybory, doświadczenia,
To są tylko chwile,
Co one mi dają?
Czasem wielką radość,
A czasem wielki ból.
Sercem kierować się nie umiem
I tego bardzo żałuję.
Tylko umysłem,
Wybieram to co słuszne.
Czasem natłok myśli boli,
Próbuje walczyć, wygrać, nawet zniszczyć
Jednak nie umiem temu podołać
Lecz Cie to nie obchodzi.
Ja tu próbuje ratować świat swój cały,
Lecz to też Cie nie obchodzi.
Wiesz pisze bo to jakby standard,
Czym bliżej jestem końca tym silniejszy i pewniejszy.
Nie umiem tego powstrzymać,
Kiedy skończę to to zatrzymam.
Wrócę z tej podróży,
Do kąta pokoju mego.
Oświetlonego lampko światła złotego.
Słońce się już budzi,
Żegna gwiazdy mile,
Dla mnie teraz noc się zaczyna,
A melancholijna dusza odpoczywa.

autor

r0mantyk

Napisany: 2005-02-11 Dodano: 2005-02-12 11:30:24

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie