Metafory
Wyrok za pobłażliwość surowy
spękane nerwy tulą uszy
to grzeszne myśli poniosły
kłamstwa straciły smak
uduchowiona poetka własnego życia
pomaga pchać wózek obfitości bezdomnemu
ruiny to jego dom
a jej w gruzy obrócił się świat
metafory gubią skrzydła...
autor
altonk
Dodano: 2018-03-11 12:55:25
Ten wiersz przeczytano 415 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Ciekawy wiersz o ludzkiej naturze, skłonnościch,
psychicznych i pozapsychicznych potrzebach -
ostatecznie - o ludzkim losie. Wiersz prawdziwy i
dobry... - ale... - jeszcze - nie arcydzieło.
Pozdro:)
za Olą Pozdrawiam:))
Fajny wiersz, a metafory są elementem życia,
pozdrawiam :)
Fajna refleksja a w życiu różnie bywa:)pozdrawiam
cieplutko:)
I tak bywa
Miłego dnia