Metamorfoza

Od zachodu słońca biegałam za Miłością.
Od ściany do ściany, od sufitu do podłogi serca,
Głośno dysząc, chlapiąc potem próbowałam ją schwytać.
Zdecydowanym ruchem złapałam jej kucyk na czubku głowy.
Piszczała, jęczała... nie pamiętam już co dokładnie.
Przypiłowałam jej pazurki i wrzuciłam między strony tygodnika z soboty.
Ususzę.

Czasem ją wyciągam; przeplatam między palcami,
Puszczam na biurko lub do doniczki z fikusem.
Już nie ucieka. Jakaś taka pomarszczona i niedołężna.
Nawet straszliwy grymas na jej twarzy nie wydaje się straszliwy.

autor

Menada

Napisany: 2008-01-15 Dodano: 2008-01-16 14:24:46

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie