Mewa /proza/

https://www.youtube.com/watch?v=EFJ7kDva7JE

Są takie chwile, kiedy trudno formułować słowa.Ten specjalny rodzaj pisania, mający sens tylko dla piszącego. Może o to właśnie chodzi…
Gdyby istniały anioły, prawdziwe anioły. Takie o ludzkich imionach i twarzach. Byłby to odpowiedni moment, na pojawienie się takiego. Dajmy na to, podchodzi kobieta i przedstawia się jako Monika. Uśmiechnięta pyta, czy smakuje mi kawa.
Zanim przybyłam nad rzekę, kupiłam w uniwersyteckiej kafejce large coffe. Nie rozumiem skąd zdziwienie ekspedientki, kiedy poprosiłam o czarną. Ulegając presji spojrzenia, odeszłam z białą. Jedynie słodzenia odmówiłam kategorycznie.
Dzisiaj uciekłam od wrzawy, panującej wokół /nie, to złe określenie/ Uciekłam od kroków, stawianych z ogromną siłą. Każdy wywoływał wibracje w naciągniętej membramie. Musiałam wyjść z obawy, że rozpadnę się na kawałki i nigdy nie pozbieram.
Siedzę na kamiennych stopniach, które schodzą do rzeki. Gdybym pokonała kolejne dwa, trzeci byłby zanurzeniem. Prawda to jeszcze nie głębia, raczej ten decydujący moment w którym może wydarzyć się wszystko i zupełnie nic. Jedynie śliskie wodorosty mogą nieświadomie pociągnąć w głębię, nie pierwszy raz. Co dalej? Dalej tylko chłód. Jest druga połowa listopada. Słońce bawi się w berka, pojawiając się i znikając za chmurami. Mówiąc precyzyjniej, połączenie berka i chowanego. Znam dobrze zasady gry.

Deptakiem idzie mężczyzna. Oddzielony ode mnie kapturem, ciemnymi okularami i słuchawkami. Zastanawiam się, jaką muzyką oddziela się od rzeczywistości? Ja tylko w wyjątkowych sytuacjach, odgradzam się ścianą dźwięków. Tutaj nie przeszkadzają mi mruczące ciężarówki, przekraczające granicę. Noszę w sobie dokładnie takie samo pomrukiwanie, jedynie granic nie umiem przekroczyć. Oswoiłam w sobie niskie tony, które ciężarem nie mają sobie równych.
Robi się coraz chłodniej. Trudno dostrzec słońce, pod grubą warstwą szarości. Może dlatego nie ma anioła? Dwustutysięczne miasto, dzień roboczy i jesień. Brak spacerowiczów, rowerzystów i zakochanych. Jedynie mewa przysiadła na barierce i gapi się tym nieruchomym ptasim wzrokiem.
Na co liczy? Na okruch szczęścia, którego nie mam? Obie siedzimy zawiedzione w oczekiwaniu, że może...Głupia ta mewa. Dlaczego nie nurkuje, przecież w rzece jest wiele ryb. Czy zatraciła naturalny instynkt? Przyzwyczaiła się do rzucanych kęsów, według widzimisię ludzi.
Wiatr przybiera na sile, fale podpływające do stóp, zachęcają i przerażają. Zlewają się odgłosy ciężarówek, wiatru i wody. Zmarznięty atrament i dłoń przylgnęły do drżącej kartki, bezsensowne pisanie nie przyniosło ulgi. Znów krzyczy mewa, a może anioł? Milknę.

autor

Donna

Napisany: 2017-11-18 Dodano: 2017-11-18 04:33:47

Ten wiersz przeczytano 1297 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie