Mgła...?

Iwonce...

Spojrzałam przez szybę. Nie ma na czym
zawiesić wzroku.
Szary mur.
Szary park.
Szare niebo.
Szary deszcz. I ta Mgła…

Ale – nie, to nie mgła. To obrazek z serca…
Taki obrazek, który każdy chciałby widzieć.
Idzie On, idzie Ona. Są szczęśliwi. Ich wzrok
spotyka się.

Mówią – nie, nie rozmawiają.
To ich oczy, oczy ich serc prowadzą cichą
i niesłyszalną rozmowę.
Nagle, jak ta szarość, którą przed chwilą widziałam,
opada na Nich Mgła.

Już nie idą razem, nie idą obok siebie.
Robią kilka ruchów, jakby coś chcieli powiedzieć,
wytłumaczyć się przed sobą –
- ale nie, już wiem – to ta szarość,
to ta podła Mgła odsuwa ich od siebie…

Może kiedyś ich oczy, oczy ich serc raz jeszcze
powtórzą ten dialog.
Mówisz – tak? To dobrze. Tobie tylko wierzę.
Nie, nie odchodź jeszcze, nie widzę Ciebie,
zasłania Cię Mgła…

Patrzę prze szybę i wszystko rozumiem.
W tej Mgle byliśmy My.
My sprzed lat.
My z teraz.
Powiedz! Czy kiedyś zniknie ta Mgła?
TA NASZA SZARA MGŁA?

autor

Zamglona Dusza

Napisany: 2003-12-19 Dodano: 2006-02-21 11:19:46

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie