Wiatr

Dla Iwonki

Wiatr


Szalony wiatr ogałaca drzewa,
zabiera im ostatnie liście.

A te jak szalone pędzą, wprost przed siebie,
tu spoczną, tam poleżą i zrywają się – jak ptaki.
Ścieżkami, alejami, ulicami, skwerami
pędzą, pędzą, aby dalej, dalej…

Dlaczego tak gonią, czemu uciekają,
przed kim, przed czym? Dokąd tak gnają?

Przed wiatrem nie uciekną – przed wiatrem?
A może to nie wiatr goni – może to przeszłość?
Może to przeszłość chce dostać je w swój wir?
Ale czy liście? Nie – mnie…

Moje losy wiatr splątał i nie chce mi oddać,
nie chce pozwolić, by przeszłość odeszła.

Dlaczego? Dlaczego?

Nie, to nie wiatr, to Ty podrywasz te liście –
- wspomnienia bolesne – nie dajesz im uciec.
Jak Syzyf nie może wykonać swej pracy
tak ja nie mogę zacząć żyć na nowo.

Nie chcesz dać mi się wyzbyć tych chorych liści,
nie chcesz bym była znów sobą – dlaczego?

Czy mam czekać tyle dni, miesięcy,
aż nadejdzie wiosna?
Aż na drzewie mego życia znów się zazielenia
nowe liście – marzenia?

Czy mam czekać, aż znów nabierzesz sił
i znów będziesz je gonił?

Proszę, zmień się w ptaka i zaśpiewaj
w mych ramionach pieśń nadziei.
Nadziei dla NAS…

autor

Zamglona Dusza

Napisany: 1996-11-12 Dodano: 2006-02-20 13:26:04

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie