Miasto chlebem pachnące

Pamiętam ja mamę z włosem siwiejącym, jak stała nad dzieżą...

Na tym skrzyżowaniu, już przed wodnym młynem
istniała piekarnia z wielgachnym kominem.
A w środku piekarni, na sprzedażnej sali,
stygły bochny chleba, zanim je sprzedali.

Drobniutkie pieczywo bułki i rogale,
drożdżowe bułeczki były w koszach stale,
a plecione chałki ze smaczną kruszonką
czekały na dzieci, stały za zasłonką.

Nim się w Białej Piskiej poranek obudził
do miejskiej piekarni przyszło wiele ludzi.
Zapachy wypieków po mieście pływały,
ludzie jedli bułki, aż usta mlaskały.

Z Konopek, Bełcząca na przełaj, przez miedzę
przychodziły dzieci, chleb już w piecu siedział.
Czekały cierpliwie bawiąc się na łące,
musiały poczekać, wypiek był gorący.

A w domu z miłością mama skarb dzieliła
i przed każdym dzieckiem pajdę położyła.
Jaki on był smaczny, a jaki pachnący.
Taki wypieczony piękny bochen lśniący.

Komin już nie dymi, ruszta rozebrali,
już nie pachnie chałką na sprzedażnej sali.
Podziękujmy panu, on jest teraz w niebie.
Wielki Bóg mu zapłać, był dla nas w potrzebie.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2019-02-19 Dodano: 2019-02-19 03:46:55

Ten wiersz przeczytano 4710 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie