Mickiewicz

Jestem powiernikiem obłudnych oczu,
przyjacielem szanownych kłamstw,
kamratem zakamarków dusz, z których się nie wraca.
W sercu noszę gmatwaninę gniewu i nadziei,
drżące żądze i lepkie sny,
dzwoniące w takt niepojętej melodii.
Wokół roztaczam aurę uniesienia
tylko po to, by po chwili rozgorączkowania,
ulec słodkiej udręce swych przyzwyczajeń.
Jestem tu, jestem tam, wszędzie i nigdzie.
Płonę targany emocjami, po to tylko ażeby
móc zatonąć w bezmiarze niezrozumienia i niespełnienia.
Wędruje jak niespokojny duch,
znacząc swą osobą miejsca i ludzi.
Pluje w twarz fantazją radości,
oczerniam cudze serca czystością wymowy,
morduje przynosząc nadzieję! Kim jestem?
Czym jestem? Żyję, a może konam?
Znam odpowiedzi, lecz boję się je doznać.
Nie Bóg, ale i nie człowiek... sen, mara,
pajac, szarlatan, idiota i geniusz...
To ja - poeta.

autor

samotnyanioł

Napisany: 2010-11-26 Dodano: 2010-12-02 09:22:07

Ten wiersz przeczytano 817 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie