Między niebem, a ziemią

Wiersz wyciągnięty z szuflady. Napisany na (nie pamiętam które) Boże Narodzenie.

Otwarło się niebo z nostalgii piekielnej
I płakało z tęsknoty do ziemi śmiertelnej.
Zraszało jej łąki łzami rzewnymi,
Ziemia milczała z kwiatami polnymi.

Niebo łatwo przekonać się nie dało
By wysiłków i starań wszelkich zaprzestało.
To bez chmurki ni jednej się stawało,
To obłoki pierzaste na firmament słało.

A ziemia twardo, nieustępliwie to ignorowała.
W atramentowe czeluści się zapadła, trwała
Tam bez światła w mroku i chłodzie,
Bo bała się, choć marzyła o miłości ogrodzie.

Aż Bóg razu pewnego zaczął słać pioruny,
Lecz wnet się zreflektował i łuny
Jak miejskie neony barwami błyskały
Ukazując góry i oceany, jeziora i skały.

Bóg, rzecz wiadoma, król wszechmogący,
Początek i koniec łatwo się nie poddający,
Zamyślił by Syna swego na ziemię posłać
I rozpalić ziemię-nieczułą postać

Syn przybył, lecz go nie poznali,
Bo nie miał orszaków, ni zbroi ze stali,
Ni miecza z ogni i rózgi karzącej.
Urodził się w Betlejem, w stajence się chylącej.

Tylko pasterze, jak dzieci, z owcami
Przybyli prosić za swymi sprawami
I pokłon złożyć, zaśpiewać z aniołami,
Dobrej nowiny skrzydlatymi posłańcami.

Nawet ziemia, do chwili tej niewzruszona,
Musiała się ugiąć i rozpromieniona
Przez gwiazdę trzech króli prowadzącą,
Zasnęła kołysana miłością pachnącą.

autor

Nemo

Dodano: 2008-06-14 09:38:31

Ten wiersz przeczytano 406 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie