Miernota

Bez wzniosłych myśli i w kabzie złota,
idzie po świecie zwykły miernota.
Życie go gnębi niczym huncwota.
Wczoraj udręka, dzisiaj Golgota.

Żona zaś jego brzydka dewota,
nic tylko głaszcze starego kota.
Auto, a raczej chyba gruchota
ma, który ledwo się wciąż trajkota.

Taka to z niego dziwna istota,
w której pół szczura i pół kojota.
W niedziele rosół, a w piątek szprota
je od początku swego żywota.

Widział raz w Kutnie w spódniczce Szkota
i rzekł ze znawstwem, że to idiota.
Do kobiet jest on raczej niemota,
choć wciąż w nim ostra kipi ochota.

Lecz jeśli ktoś już gromami miota
powiem, że jest to ważna istota.
Starczy logiki uchylić wrota
i zaraz pryska jego szpetota.

Nigdy się przy nim bystrzak nie miota
bojąc się, że on użyje błota,
albo publiczność sprawnie omota,
mówiąc że jesteś zwykły idiota.

Jego błazeństwo, tudzież głupota
są jak do szczęścia otwarte wrota.
Pryska zwątpienie, mija zgryzota,
gdy obok ciebie staje niecnota.

To coś jak ciepła kurtka pilota,
albo na plaży wolna sobota.
Nie ważne Moskwa, to czy Bogota,
przy nim uwierzysz żeś nie sierota.

Mnie też, gdy piszę swego bazgrota
przesłanie woła dziarsko „do płota”,
że gdy przeczytasz mojego gniota
uznasz swe wiersze za sztuki wrota.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2021-03-28 Dodano: 2021-03-28 16:07:07

Ten wiersz przeczytano 1008 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie