Migocące skronie.

Migotają srebrem skronie
jak łan zboża w letmi dzionek
wiatr unosi je ku górze
lecą one jak skowronek.

Lecą w górę w tej tęsknocie
bez pamięci dalej mkną
wypatrując swej miłości
bo tak bez niej bardzo schną.

I tak lecą w skwarny dzionek
same w górę jak skowronek
usychając w świetle słońca
bo tęsknota nie zna końca.

W łanie zboża się skrywają
i tak dalej migotają
mimo że są srebrne skronie
żar w zbolałym sercu płonie.

Migocące srebrem skronie
łapia miłośc w swoje dłonie
wzioł łan zboża sie pochylił
że doczekał takiej chwili.

Razem dwoje jak skowromek
lecą w górę w skwarny dzionek
są szczęsliwe w zboża łonie
migocące srebrem skronie.

autor

swiatlo

Dodano: 2005-06-15 09:03:15

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie