Miłość i głupota
Śmiech mnie szalony dziś rano obudził,
Nad mą tęsknotą
I moją głupotą,
Nad moją namiętnością
I moją nieśmiałością…
To serce durne i chmurne bez celu,
Krąży, i drąży,
Me myśli bez celu,
Bez drogi bez sensu,
I bez przyczyny, kochają
tego, którego nigdy mieć nie mają.
Przekora we mnie jakoś mnie frustruje,
Zmagania moje tylko potęguje,
Nie wiem co począć i znów jak bumerang,
Wracam do punktu w którym byłam nie raz.
Pytanie tylko w mej głowie powstaje,
Czy kiedyś wreszcie bez celu od razu,
Pokocham tego,
Który bez przyczyny,
Tak ot tak sobie będzie tym jedynym.
autor
iwona721226
Dodano: 2015-02-22 17:25:26
Ten wiersz przeczytano 668 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Każdemu jest miłość pisana. Zazwyczaj przychodzi
niespodziewanie:) Miło było przeczytać:) Pozdrawiam:)
Dobrze Cie rozumie :)
Pokochasz na pewno.
Miłego wieczoru.
Miłość i głupota...to pożądania robota,fajnie
napisany wiersz,pozdrawiam.
Serce wypatrzyć umie,
nawet w największym tłumie!
Pozdrawiam!
świetny emocjonalny i osobisty...nie trać ducha, bo
wszystko się może zdarzyć:) pozdrawiam
Miłość powinna być po prostu prosta i nieskomplikowana
bez zastrzeżeń etc to własnie ten jedyny a reszta nie
ma znaczenia, nie umię więc wyrażić tego co
nieoczywiste:)
Zasadniczo rzecz nie jest o niemiłości lub samotności
- bo t nie to lecz o głupocie ze nie chcesz czegoś a
samo się pojawia,że Cię trzyma i po co jeśli czegoś po
prostu nie chcesz? rzeczywiście źle to ujęłam, ale w
moim świecie nie zawsze to co oczywiste jest takie
oczywiste:) miłość niemiłość to nie ma w tym znaczenia
po prostu tego nie będzie:)
Własnie w tym jest za mało i za dużo sensu nic
więcej:) za mało sensu aby o to walczyć za dużo aby
nie miało to znaczenia - niestarannie dlaczego poezja
nie jest staranna ani matemtycznym wykładem zasad
piszesz tak aby to wyrazić właśnie za mało i za dużo
sensu paradoks?
Taki smutny wiersz. I nie, że o samotności i
niemiłości. Smutny, bo źle napisany, albo
niestarannie. Za dużo I, za mało sensu.
w wierszach jest tyle poezji ile jest jej w piszącym
(choć by w jednym wersie)
w tym wierszu można się doszukać
śladów owych
pozdrawiam serdecznie