Miłość i zapmnienie

Gdziekolwiek będę teraz,
I gdziekolwiek stanę z rana,
To i tak będę Go kochać
Choć wiem, że nie będę kochana,

Śmieszne to i kuriozalne,
Że wiedząc tak od razu,
Że mocno czegoś nie chcę....
tak ni to ni owo tak od razu.....

To nie ten czas
I nie ta relacja,
Ale przyszło,
I nie wiem gdzie jest ta cała moja racja.

I nie wiem czy ta miłość,
To tylko hormony,
Czy samotność daleko od domu
I mocno zmęczony,
Mój umysł zamarł i nie wiedząc czemu
Zaczął płatać mi figle,
Czy serce w potrzebie,
Czy z tęsknoty już nie wiem,
Zawisło w szoku na wysokim drzewie.

Kocham tak myślę,
może jestem pewna,
To samo uczucie,
Te same tęsknoty i
Zew pożądania,
Co mnie z niepokojem budzi często z rana.

Emocje bez celu i sensu żadnego,
Które mnie cieszą, równocześnie śmieszą,
Na które nie mam wpływu,
I pomimo woli,
W mej głowie szum śpiewu,
Rozsądek niewoli.



Żal mi jednak, że nie mogę nawet,
mieć przez chwilę to co tak pożądam,
i tak długo przez ramię z ufnością wyglądam,
co mogłoby być a nie jest,
i tylko w duszy mej miłości szelest ......

autor

iwona721226

Napisany: 2012-02-20 Dodano: 2015-02-20 15:57:49

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie