Miłość jak krew.

Teatr mego łona zakończył swój spektakl
Penetrujące marionetki uciekły
od martwego ujścia.
Szczytowanie zatrzymało
mój oddech na krótką chwilę.
Dzwonek...
Głos...
łóżko wystygło obleczone przez pot,
łóżko opustoszało.
Moja wiara jest tak wątła
jak anorektyczna świeca.
Świadomość zupełnie jak głuchy szept.

Teraz wiem że...
oddychamy jednymi płucami,
pijemy z tych samych skażonych ust,
i wiem,
że to Twój wilgotny język zlizuje
sól z mych ran.
Obca Kobieta... zgubna
- gdzieś za Nami.
To ja jestem tą perfekcyjną Niemożliwością
,skutą w Jego rękach.

autor

Hekate

Napisany: 2007-12-11 Dodano: 2008-03-30 18:44:10

Ten wiersz przeczytano 344 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie