Miłość i kostucha

Biedny ten i stracony, co serca nie słucha,
Który idąc przez życie niczym ciernie rani!
I niczego nie widzi prócz pełnego brzucha-
Co powie, gdy do niego przyjdzie-pewna pani!

Wybłaga by się najadł zanim go zabierze…?
Czy poprosi o miłość?- On, brzuchem zaślepion(y)!
A może o godzinkę na późne pacierze,
Że nie docenił(a) męża, lub mąż swojej żony!

A kostucha tak powie: (Miałaś(eś) całe życie
Co robiłaś(eś), by teraz móc odejść z honorem?!)
Tu tkwi właśnie paradoks-kochaj należycie-
Żono męża, a ty mężu, żonę!!

A wtedy choć i przykro ci będzie odchodzić,
Gdzieś w nieznane zakątki, no bo nie znasz tego!
Lecz gdy wspomnisz te chwile, gdy byliście młodzi…
Requiescant in pace.- I koniec dobrego...

Balbina. Zawsze... Zawsze znajdzie się przyczyna, By z Balbiną wypić...wina…?! Paulina. Kto… Kto się boi z Paulinką…, To zapewne i z Krystyną…

autor

rubin

Dodano: 2006-12-02 06:38:42

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie