Miłość której nie da się przeżyć

Była cicha i sprytna jak złodziej
Rzadko patrzyła prosto w oczy
Choć mawiała że ma wiele imion
Każdy wiedział czym może zaskoczyć

Czasem taka bez zobowiązań
Zapan brat była z niepewnością
Nie pytając nikogo o zdanie
Uciekała z nadmierną prędkością

Obsesyjną niekiedy się zwała
Chorą myślą spędzała sen z powiek
Nieraz tylko mylona z romansem
A jej koniec - jak świata koniec

Inna zaś Wzniosła, bezzmysłowa
Mniej cielesna a bardziej duchowa
Niezależna od interesów
Ludzie zowią ją córką Platona

Jedni mówią jej - Tyś najpiękniejsza
Bez Ciebie nic warte jak z Tobą
Niezniszczalna i nieustanna
Zaznać Ciebie każdemu jest dane

Jesteś jakby ampułka z trucizną
Drudzy powiedzą bez ogródek -
Ślepa zarażasz innych ślepotą
Jak podarta mapa niesiesz zgubę

Ona sama zaś gdzieś się panoszy
Przeskakuje z umysłu na umysł
Jak podziała - zależy już od niej
Czasem lepiej, czasem trochę gorzej

Miłość, w wielu tkwi postaciach
Których potęgi nie da się zmierzyć
Każdą z nich warto więc przeżywać
Ale nie każdą da się przeżyć..

Mojej nauczycielce języka polskiego która dała mi za niego ocenę niedostateczną...

autor

Shocker

Napisany: 2015-03-28 Dodano: 2015-03-29 19:46:56

Ten wiersz przeczytano 797 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie