Miłości dno osiągnięte

To była miłość tak zwana wieczna
Lecz przeminęła jak droga rzeczna
Przyszła burza i wszystko zniszczyła
A miłość tylko pismo podrobiła
Wiatr swym tańcem liście porozsypywał
A miłość tym żalem serca roztopiła...
Zniknęli nagle ze swojego życia
I nie umiejąc dla tęsknoty znaleźć dachu pokrycia...
Czują na sobie miłości kajdany...
I dzień za dniem we fragmentach porwany...
Została tylko emocji huśtawka...
I samotności paląca ławka...

autor

Katarzyna Spólnik

Napisany: 2006-11-11 Dodano: 2006-11-11 10:49:21

Ten wiersz przeczytano 358 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie