Milości niewolnicy

Pieknie rozkochac w sobie wiele serc miloscia
nieskazitelna i czysta taka ktora zostawia w sobie na
zawsze piekne wspomnienia i nadzieje ze kiedys znow
powroci...chociazby z nadejsciem wiosny...przepieknie
to opisalas w swoim wierszu...

sliczny ! .. zwlaszcza ostatnie dwa wersy "pozostają
wspomnienia tęsknoty
nadzieja że wiosną znów powrócisz " ... pieknie lekko
plynny w czytaniu .. po prostu wspanialy wiersz :)

A jednak wiosna i miesiąc majowy czynią cuda,a
wszystko i tak ma imię ,,Miłość"Jedna już przeżyta
druga z nadzieją na lepszą i oby ta
właściwa..powodzenia...

"prawdziwe" - i to koniec komplementów. Tak słodkie,
że aż mdłe. Naprawdę nie można było tego przedstawić
mniej wyświechtanymi słowami? Mniej dosłownie, z
mniejszą ilością wytartych poetyzmów, a krócej,
"głębiej" i zwyczajnie ciekawiej?

Każdy jest niewolnikiem jakiejś miłości, ciekawie to
przedstawiłaś w wierszu,

Odradza się wiosną jak przyroda...bywa że jest jeszcze
piękniejsza...brawo ślicznie o tym piszesz.

"Miłości,ty nad poziomy wzlatuj,",cyt.Pięknie o niej
napisałaś.Tak barwnie i ciepło."Tyś morzem
ogromnym,nie zmierzonym"i pamięć twych uczuć każdy w
sercu chowa.Tyle nadziei ,że znów powróci z
wiosną.Wiersz bardzo na czasie.

Czasem wystarczy drobna rysa i wątpliwości niby
krople zaczynają drążyć...aż po zupełne zniszczenie.
Smutna rezygnacja w wierszu a zarazem wiosenna
nadzieja zielenią się ściele!

Zgadzam się niewolnikiem miłości każdy kiedyś znas
jest ,każdy te uczucie zna,wiersz podoba mi sie
czytając nie sposób się nie zatrzymać na chwile
zadumać .

Wspomnienia i tęsknota do miłości oraz chwil tak
pięknie spędzonych razem..
Bardzo ładny wiersz..

Wspomnienia, piękne koją duszę... a te
najpiękniejsze z miłości prawdziwej... szczęście.
Wiersz bardzo ładny.. racją jest, że
niewolnikiem miłości... tak bardzo upragnionej
przez nas wszyscy jesteśmy...

Każdy był kiedyś niewolnikiem miłości, ale się spod
niej wyzwolił, gdyż z którejś strony nie była tak
silna. Ładny wiersz.

prawda wypływająca z wiersza...miłośc zakrada się do
naszych zmysłów myśli do pragnień wzruszeń do
codzienności wówczas tylko o niej myślimy i jej
pragniemy

Piękny wiersz :)
Każdy jest tym niewolnikiem,
który do granicy bólu,
pragnie zmieścić w swoich sercu
wielki płomień tego cudu ,

który zwie się uwielbieniem,
gra na harfie zmysłów wszelkich
odsłaniając niebo spełnień
małym skrawkiem… choć niewielkim..

Ilekroc razy siegamy pamiecia , do cieplych , pelnych
milosci chwil , tyle razy mamy ochote przezywac je
na nowo, czuc wibracje , magie milosci ---- pieknie
!!!! scisskam Bogna