Miłostki kres

Dopadła mnie platońska miłostka,
szaleć mi każe, opętana,
a ja..tracę już siły, bo wytwarzane są bezowocne,
bo zaraz On jak w przepaści zginie i przyszłość bezlitośnie Go pochłonie.
Wiernam ja
i patrzeć mogę bez końca na urodziwość Jego.
A co będzie gdy odejdzie?
Myśli męczarnią się staną
i wspomnienie pozostanie Twej twarzyczki cudnej, skąpanej w białym puchu obłoków.
Umysł niczym aparat robi fotografię
i chowa głęboko w pamięci obraz by można było Go zawsze odtworzyć.
Czy jest jeszcze sens marzyć,
że ta tylko miłostka w korale złote zostanie obleczona..?
Czy wartam jest tego ja i ma bezwzględna krytyka do samej siebie?
Twoje oczy jak i Tyś cały...bezcenne.
Jeśli nie mogę Cię posiąść
i hołdować Tobie najmilszy
to błagam daj mi na pożegnanie cząstkę siebie,
cząstkę Twej pięknej nieprzemijalności
...spojrzenie.
Popatrz w oczy me,
nawet jakby wzrok Twój miał mnie w kajdany skuć, nawet jakby miał mnie bezlitośnie przybić do ziemi, a jednocześnie rozpalić...daj proszę na koniec, niech zapamiętam tę istotę o perlistych oczach.
A może jeszcze pozwolisz mi już zawsze się w nie wpatrywać?

autor

Rockmanka

Napisany: 2007-03-26 Dodano: 2007-03-26 15:23:05

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie