Moc człowieka

brzozy na górach wyzłocone słońcem
jak anioły na wietrze prężą swe ramiona
cień przeszywa powietrze i chmury zagania
w nich krąży rytm życia nikt go nie pokona

słońce budzi w nas radość prostą od stuleci
choć wiatr czasem przygina człowieka do ziemi
kiedy słyszysz szczebiot i głośny śmiech dzieci
prostujesz ramiona boś jest między swemi

te biało-złote brzozy taką dają siłę
jak wiara co przenosi ponad ziemią skały
wtedy wiem że potrafisz każdą biedę przetrwać
żeś jednak jest wielki chociaż jesteś mały

autor

apolonia

Dodano: 2006-09-26 09:34:16

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie