Piękność Pesymizmu

Tak bardzo otulony wrogą niepewnością,
Tak bardzo zatopiony we łzach cierpienia,
Wstyd mi za mój umysł opatrzony litością,
Który już nigdy nie dozna odrodzenia...

Zgiń ty niewdzięczny, niepotrzebny!...
Odejdź z tego świata i weź mnie ze sobą,
Nie chcę patrzeć w oczy bliskich – me oczy – bólu królewny,
Ja gardzę i brzydzę się tobą!

Odejdź precz i ja także odejdę,
Nadejdzie ulga dla wszystkich z otoczenia,
Gdy w podziemny dom robactwa zejdę
I nic na tym świecie nie wspomni mego imienia!

Nikt nawet nie zapłacze, gdy ma ręka się nie poruszy,
Gdy żyły przeistoczą się w suche kanały
I gdy usta bezpowrotnie zamrą wśród suszy,
A serce zapomni jak żyć – to przesłanie „marzenia i chwały”!

Najbliższa osoba jest złudzeń pozbawiona,
Zbyt łatwo inicjatywa wyrwała się z rąk,
Teraz tylko przeciwko mnie umiejscowiona ochrona
I śmiech nienawiści wyzwala zabójczy pąk!

Pąk ten wypełnia ogrom goryczy – to nie złudzenie,
Bo jakby, jakby inaczej mogło się stać,
Gdyby taki ktoś jak ja zapuścił dobra korzenie?
Tylko zło, żal, odrzucenie może mnie spotkać!...

Odejście z tego świata byłoby jednak zbyt proste,
Ale uwolniłoby ze wszystkich problemów,
Więc co mam odpowiedzieć na te przeciwności ostre?
Ostre są jak diabelska brzytwa, słyszę głosy wielu,

Wielu złych, nieprzyjaznych utrapień,
Może jednak odejść dzisiaj lub za jeden dzień…

autor

ProjectX

Napisany: 2006-07-14 Dodano: 2006-07-14 20:49:25

Ten wiersz przeczytano 698 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie