Mój las

Kiedy byłam harcerką opiekowałam się grobem
nieznanego żołnierza w moim lesie.
Nikt nie wiedział czy to był Rosjanin,
Polak czy Niemiec.
Miejsce po drugiej stronie drogi
matka nazywała ogrodem - rosły tam bzy, forsycje i pigwy. Przetrwały wojnę.

Przychodziłyśmy do ogrodu po kurki.
Byłam dzieckiem.
Dziś rosną ogromne sosny, buki.
Kurki gdzieś poznikały,
bzy poznikały, forsycje poznikały.
Tłumy jadą autostradą na Berlin
po podgrzybki. Mają pełne kosze, wiadra,
a ja nie czuję potrzeby
jazdy po pełen kosz. Nie chcę.

W moim lesie tyle dołów,
tyle okopów - jeszcze
można złamać nogę, gdy nieostrożnie
postawi się stopę.
Kiedyś była tu dzielnica willowa,
pozostały resztki piwnic, pojedyncze
betonowe słupki po płotach. Ślady.

Cegłę wywieziono na odbudowę Warszawy.
Mama mówiła, że chyba dobrze,
ale że nie było to uczciwe,
bo szabrownicy handlowali cegłą.
No cóż, dramatem pewne jednostki się bogacą.

Kocham ten las i kiedy wchodzę
na fundamenty dawnego domu, rozumiem
starą kobietę, która przyjechała do nas
na wycieczką i na grób nieznanego żołnierza.

autor

cii_sza

Napisany: 2018-11-10 Dodano: 2018-11-10 23:10:03

Ten wiersz przeczytano 1094 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie