Mój pałac

Zbudowałam go wierząc,
Że w końcu będzie dość solidny,
Aby utrzymać te wszystkie troski.
Zaprojektowałam wiele wyjść ewakuacyjnych,
Wzmacniane stropy,
Podwójne kolumny,
Otoczyłam fosą mój pałac.
A on
Jak domek z kart
Zawalał się piętro
po piętrze,
A każde zniszczenie
Bolało mocniej,
Przygniatając mnie swoim ciężarem.
I kiedy wyschnęła już fosa,
Bo łez zabrakło,
Każdy pokolei wchodził
I odbierał mi to,
Co jeszcze pozostało,
Przechodząc po mnie
I wdeptując w ziemię.

moje życie to ruina niebo zawaliło mi się na głowę

autor

n!ew!dz!alna

Dodano: 2006-10-10 16:51:27

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie