MÓJ PIES SIĘ ROZPŁAKAŁ

(dołączam do grona osób piszących o jesieni)

Mój pies się rozpłakał, gdy wrócił do miasta,
Do betonowej klatki w wielkim blokowisku,
Teraz leży cichutko, ogonem nie chlasta,
Pewnie śni, jak buszuje w leśnym uroczysku.

Moja żona ze smutkiem spogląda przez okno,
Za którym nawałnica gra piekielne dźwięki,
Drzewa na ulicy bez sztormiaków mokną,
A z balkonu dochodzą jakieś dziwne jęki.

A ja myśli zebrałem do wspomnień koszyka
I wyobraźnią biegam po letnich plenerach.
Teraz widzę bociana, jak za chmurą znika,
Za chwilę małą mrówkę, jak swój majdan zbiera.

Słońce wypaliło w trawie żółte placki
I przez igły modrzewia gra teatrzyk cieni,
Przykleiło do łąki swe gorące macki,
Zgrabny kociak na przyzbie rozkosznie się leni.

Chłodne piwko na stole perliście się rosi,
Wodna rzęsa w stawiku prawie się gotuje,
Chłop na horyzoncie kwietną łąkę kosi,
A ja lata ciepłego w dni słotne żałuję.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-11-23 19:12:49

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie