Mój pogrzeb

Dzięki osobie , która kazała mi myśleć o wieczności ...

Niosą mnie na ramionach ,
drewnianą trumne z człowiekiem bez duszy.
Tłum ludzi z bólem w oczach
patrzy jak rodzina żegna się ze mną .
Mocno ściskają drewnianą skrzynke ,
płaczą i nie do końca wierzą prawdzie .
Ksiądz wypowiada ostatnie zdanie .
Ktoś odgrywa na trąbce "ciszę".
Znajomi ze szkoły , wolontariatu , podwórka
i wreszcie przyjaciele ,
osoby , które wierzyły w to , że nimi są .
Stoją osłupiali , z ich oczu płyną krople łez .
Patrzą jak moja trumna wkładana jest do grobowca .
Wszystkich zabija dźwięk ziemi uderzającej w wieko sosnowej jesionki .
Ustawiają się w kolejce by przykryć mnie
wieńcami z białych róż .
Pamietaliście jak zawsze powtarzałam :
"Na moim pogrzebie chcę tylko białych róż"
Obca mi osoba zapala świecę na moim grobie .
Odchodzicie
Zostaję sama jak zawsze
W waszych sercach na chwilę zostaje ból , smutek , cierpienie i pustka
To przechodzi
Mi pozostaje walka z wiecznością ...

autor

SpadAjąCy DesZcZ

Napisany: 2008-04-12 Dodano: 2008-04-16 21:37:26

Ten wiersz przeczytano 588 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie