mój świat

zbudowałam mój świat
tak zupełnie sama
był tak mały że chował się
w słowie ja
tak prosty że znałam go
na pamięć
tak dumny że słońce
pukało przed wschodem
tak pewny że wypłynęłam
w podróż
po sobie
wiedziałam jak wrócić
moja myśl płynęła spokojnie
skały pojawiały się tylko
w snach męczących
aż pękła ma łódź
pięknym rankiem
czułam odpływające resztki
świata
fala dnia wyrzuciła mą
pustkę na brzeg
dziki i nieznany
dorosły
ciężko wsparła się o mnie
myśl że już nigdy
nie wrócę do siebie
po twarzy płynęły łzy
byłam bezradna samotna
głodna i wieczór już
był blisko
tutaj nie był tak
prosty jak u mnie
długo przyglądał się nowemu
zjawisku na plaży
jeszcze nie zranionej dotknięciem
pamiętałam co trzeba zrobić
by nie zostać zwierzęciem
na tym lądzie
pierwsza wyprawa
przed siebie
przyniosła mi ból
nie było tu moich ścieżek
drzewa rosły inaczej
strumień płyną nisko w dole
i nie łatwo tam dotrzeć
na ziemi nawet kurz
kaleczył stopy
chciałam uciekać
dokąd
zawołały myśli
to twój nowy dom
nowy świat buduj
budowałam
nie potrafiłam cicho umrzeć
dni były krótkie i ciężkie
wciąż nie umiałam
walczyć z sobą
i tamtym ja
które uparcie wracało
gdy spałam pierwszy raz spokojnie
pamięć nie krzyczała w snach
zbudził mnie delikatny głos ptaka
wyszłam przed dom
chatę szałas i jakby mnie nie było
żadna myśl się nie kłębiła
nie musiałam nic robić
nic nie pamiętałam
było pięknie
duże białe słońce pieściło
mokre od rosy
liście drzew
wiatr grał tak delikatnie
że nie słychać a tylko czuć
pisklęta bawiły się w gałęziach
pod nogami
miałam dywan który leczył okaleczenia
wtedy pojawiła się pierwsza
gorąca wspaniała myśl
to jest mój świat
jeszcze nie pełen ale mój
jest tak duży że mieści się
w pytaniu
czy to ja

autor

T&T

Dodano: 2009-09-03 20:37:20

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie