Mój świat...

...pożegnania nadchodzi czas, ale by przywitać się, trzeba się pożegnać...

07.07.2006

Mój świat marny jak kupka puchu
Wystarczy lekki podmuch wiatru by go zmieść
A ja w nim trwam, poddaje się jego podmuchom
Jak wierzba płacząca na wietrze
Gnę swój kark pod pręgierzem życia

Nie raz los okrutny miotał życiem mym
Niczym stateczkiem
Skorupką z parą rozbitków w środku
Na fal wzburzonych oceanie
Oddanych w ręce Posejdona władcy mórz

Zawsze jednak wychodziło słońce z za czarnych chmur
Osuszało policzki mokre od łez
Nad głowa jak co noc zapalały się latarnie gwiazd
Gdzieś w oddali widać upragniony ląd
Z oddali czuć rodzinnego paleniska dym

A teraz za kawałkiem chleba
Przyszło mi przemierzać obcy ląd
Giąć słowiański kark pod jarzmem obco brzmiących słów
Ale grudkę ojczystej ziemi w kieszeni mam
W sercu ojczystej mowy dźwięk

Choć chleb to gorzki to wiem
Przełykany z solą łez
Jakże będzie smakowała kromka chleba
Gdy powrócę za jakiś czas
Ile upokorzeń zniosę ja tylko to wiem
Ile smutku w sercu mym ja tylko to wiem

Ale nadejdzie dzień powrotu
Do domu
Do rodzinnych stron
Do bliskich osób

Ta grudka ziemi
Srebrny medalik
Św. obrazek od matki
I uśmiech przyjaznej osoby
Przypomną mi
Ojczysty ląd............
Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2006-07-07 Dodano: 2006-07-07 15:40:24

Ten wiersz przeczytano 393 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie