Spowiedź duszy...

Jestem więc myślę
Myślę więc piszę
Piszę by przeczytał to ktoś
Jeśli ktoś to przeczyta będę żył
Będę żył w pamięci jeśli zapamięta ktoś choć słowo

To moja spowiedź osobista
Żal za grzechy życia
Pokuta za niecne uczynki
Biczowanie się słowami żalu
Pragnienia nie spełnione, marzenia wyśnione
Ach jakże to boli!
Łańcuchy rozterek serce rwą

Dlaczego nie mogę na chwilę stanąć
Zatrzymać życia bieg
Odwrócić co zrobiłem źle
Naprawić krzywdy, zatrzeć myśli
Ten ból wewnętrzny
Szarpiący mą duszę

Tak bardzo boli
Łez już brak
Oczy suche, bezwiednie patrzą w dal
Nie widać nic
Nie widać rozwiązania bram

A w sercu tylko żal
Żal przeżytych dni, niespełnionych nadziei
Tyle planów
Tyle marzeń
Tyle nie załatwionych spraw
Tyle rozterek
Tyle skrzywdzonych dusz

To wszystko powraca
Ja nie chcę!
Proszę zabierz to
Daj wytchnienia dzień
Demony przeszłości odejdźcie
Błagam was!

Położę się na skrzydła wiatru
On uniesie mnie w dal
Zapomnę choć na jakiś czas
Zanim powrócą i ponownie osaczą mnie
Będę wolny choć na parę chwil

Dla tego warto żyć............
Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2006-07-05 Dodano: 2006-07-05 20:11:19

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie