MÓJ TY!

MÓJ TY !

z tajemnic życia i losów połamanych
wypłynął statek wichrem i bólem złamany
jego żagiel krwawą barwą przyciągał
ale każdy spojrzał i swoją drogą kroczył

cierpienie człowieka często w samotności
spieka powieki łuną kąsa serce i jaźń
szczęście tak zagubionymi ścieżkami chodzi
ale nieraz spotyka na drodze przenikliwe słońce
i w swej boleści boi się nie wierzy w jego blask

zamknij przeszłość piękną bramą wspomnień
i żyj nową dobrą wyśnioną prawdą aby pięknieć
szukamy ciągle powtórzenia czarów smaku ust
ale co umarło nie wraca trzeba w odrodzenie iść

nie ten co szuka zmieniając kierunki jest zły
ten co znajduje i krzywdzi innych
ten nigdy szczęścia nie znajdzie
bo winę za sobą wlecze pokrzywdzonych dusz

witaj Miłości jesteś jedyna na świecie
nie złamie Cię człowiek ani los
wiara w drugiego to wartość w stałości trzyma
nie baczy na pozory kwiecistego życia
tylko mówi pragnieniem ono dusze scala

przyjdź w ramiona Wiosno
bardzo szybko!

zaraz!
rozkwitnij,

bo tęsknota mnie spali na pył.

Łódź,29.04.2008r. ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2008-04-28 10:48:16

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie