moja Biała Pani
Nie smuć się Biała Pani,
zanim dusza mnie opuści
Tobie oddam ją.
duszę swą
na którą kiedyś spojrzałaś
gdy wciąż
patrzyłem na Ciebie
i teraz też
spojrzeniem zabierasz mnie
a gdy uciekam
kradniesz
niszczysz
i zabierasz sens.
Tak, wiem...
Nie potrafię...
Osuwam się w Twe ramiona
i...
I nic mnie już nie zrani,
i nie ma chorej miłości,
bo płynę śnieżnobiałą krą
Jeśli sztuczne emocje,
wokół plastikowi ludzie,
to i szczęście w proszku.
Przynajmniej mam Ciebie,
nie umrę...
nie umrę całkiem sam
autor
dorian gray
Dodano: 2007-11-19 22:47:31
Ten wiersz przeczytano 442 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
śmierc nie jest wybawieniem duszy
ona jest wybawieniem ciala
nnaszej ziemskiej powloki
skazanie duszy na błakanie sie
jest czymś gorszym
niz cierpienie ziemskie
zastanów sie zanim pomyslisz o smierci
wszyscy jesteśmy smiertelni ona sama do nas przyjdzie
Ładny, słowa same płyną czytając go... Jednak czy
chcemy tego?- śmierci? jesteśmy tchórzami popełniając
samobójstwa.. a śmier? ona i tak przyjdzie, całe życie
to tylko czekanie, a może zjawi się za moment?