Moja dusza była zawsze smutna

Nie czyń tego drugiemu, co tobie nie miłe.

Co myślałeś o mnie, gdyś inne całował
no i potem nigdy tego nie żałował?
Coś wtedy planował i jak się z tym czułeś,
czy myślałeś o tym, że mnie tym otrułeś?

Jakie okrutne serce mężu wtedy miałeś,
nie chciałeś mnie kochać, a jednak kochałeś.
Wracałeś z daleka w mą miłość wplątany,
witałam Cię sercem, mój skarbie kochany.

Ale moja dusza zawsze była smutna.
Wiedziałam, że zdradzasz i ta myśl okrutna,
szarpała mi serce, katowała duszę,
że wkrótce odejdziesz, a ja zostać muszę.

Muszę zostać sama i wróci tęsknota.
Miałam obowiązki, bo dzieci, robota,
a do tego szkoła i święte zadanie,
bo bym poleciała za Tobą kochanie.

I płakałam gorzko w wieczory i ranki,
serce moje czuło, żeś w łóżku kochanki.
Potem, gdy wracałeś wszystko przebaczałam,
Chciałam to zapomnieć. Tak mocno kochałam.

Niech ci Bóg wybaczy i ja ci przebaczę,
bo po tym odejściu już cię nie zobaczę.
Już nie będę czekać w poranki, wieczory,
Odszedłeś w ramionach śmierci, bardzo chory.

Spoczywaj w pokoju, oto Boga proszę.
Najpiękniejsze kwiaty dla ciebie przyniosę
i złożę na grobie, na ciemnej mogile.
Czy myślałeś w życiu, chociażby przez chwilę

że życie jest piękne i w jego urokach
trzeba kochać żonę, dzieci i niebo w obłokach.
Zniszczyć, zdeptać nogą diabelskie pokusy.
Żona to też człowiek, uwielbia całusy.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-04-10 Dodano: 2015-04-10 18:26:48

Ten wiersz przeczytano 2564 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie