Moja pierwsza Komunia Święta

Rok czterdziesty piąty, Niemiec już za Odrą,
umęczony naród już głowę podnosi.
Dzięki Panie Boże, dzięki za Twą dobroć.
O pierwszej Komunii ksiądz w kościele głosi.

Na kościelnym placu usiadły dzieciska,
a było ich sporo, bo roczników kilka,
każde w małych rączkach swój katechizm ściska,
wszyscy zadumani, ważna każda chwilka.

Matki rozmyślały w co ubiorą dzieci
bo przecież na biało dziewczynki się stroi.
Kawałek płócienka, biel firanki świeci
ratowała sprawę dla rodziców moich.

Zdejmują firankę nie ma na to sprawy.
Mama ją wyprała potem prasowała,
dodziała mi karczek i krótkie rękawy
i gotowa suknia pięknie wyglądała.

Nie miałam sandałków, ani innych butów.
Przecież to już lipiec, na dworze upały,
boso dużo chłodniej i może wygodniej.
Chciałam je pożyczyć, lecz matki nie miały.

Z wianuszkiem mirtowym, dzianymi różami
dołączam do dzieci, co szły do kościoła.
- Ona nie ma butów - dziewczynki krzyczały,
- chodźcie zobaczycie - któraś głośno woła.

To mi na psychykę mocno zadziałało.
Najładniejsze buty swym dzieciom kupiłam
chociaż mi pieniędzy często brakowało
i zawsze na nóżki dziewczynkom patrzyłam.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-05-25 Dodano: 2015-05-25 18:42:47

Ten wiersz przeczytano 1649 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie