Moje piekło

Nie mam domu
Choć nie jestem bezdomna.
Wznoszę swe dłonie
ku światłu wątłym,
pod same niebios wrota.
Choć ręce staram się umywać,
krwi zakrzepłej czarne plamy
ocieniają me sumienie.

Przyodziana w czerni,
jak przystało tym złym,
zakryje splamione dłonie rękawicą,
a ciężkie myśli
kapeluszem przygniotę,
by skryć się w duchu
niewinności wrażenia,
pozoru widma lub cienia.

Na szyi zaś wstęgę
niczym literę szkarłatną zawieszę,
skleconą z błagań,
krwii przelanej ku skrusze, próśb,
przeklinań mej duszy.
By zanim pamięć grzechy zawieruszy
przypominała mi pokornie
o tym, co złe,
a co dobra miano nosi.

Tyle zła w moim sercu,
Choć bije tak dumnie
by chlubę przynosić.
Z krzywym uśmiechem,
Ukłonem i miłym słowem
wyruszam spokojnie
w dalsze podróże,
u boku koszyczek
na dusze gdy zbłądzą po drodze.

Lecz kiedy wracam,
a serce przepełnia duma,
w rękach dudni wściekle krew,
gniew obnaża mą duszę,
zamraża umysł w pień.
Szczerze żałuję,
choć co do winy ciężko rzec,
szukam duszy która zrozumie,
rozpędzi mój koszmarny sen.

autor

Kejti

Napisany: 2017-05-01 Dodano: 2017-05-01 12:30:44

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie