Moji przyjaciele

Może kiedyś to zrozumiem ....

Dwa ptaki siedzące na gałęzi
marzną w ten dzień pochmurny , deszczowy
wziołem pare z garażu desek
zubdowałem przytulny karmik ...

Poszedlem do sklepu
za głodem dwóch ptaków
kupiłem kawałek świeżego chleba
wszystko co mogłem im dałem...

Kochałem was lecz wy ...
teraz już nie pamiętacie ,
głowy w piach głęboko wsadzacie
ucinając tor pamięci , nożyczkami wstydu

Oddałem wam swe serca ,
wy podarowałyście mi wspomnienia ,
kupe złomu myśli , stracony czas
to wszystko poszło z wami w ciemny las ...

O poranku gdy padają słonka radosne promyki
zapominam o tym wszystkim
przemierzam zeszytu puste kartki
szukając w miłości tego czegoś ...
tego czegość co dało mi wiarę ...

autor

Delvier

Napisany: 2006-02-13 Dodano: 2006-10-10 09:50:36

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie