Monolog

Rzućmy to - powiedział. - Rzumy to, bo splunięcia nie warte.
Przecież wspaniali ludzie też umierają. Rzućmy to - powiedział.
Nikogo nie obchodzi, jak dobrym jesteś człowiekiem i ile oleju masz w głowie. Rzućmy to - powiedział.
Lichota wygrywa, się chełpi. Wartość nie zdaje się być niczym więcej niż siedmioma literami
(a żadna z nich prawa. Z prawa znajomość nikła. Nie przytoczy się właściwie. Sprawa.)
Rzućmy to - powiedział. - Splunięcia nie warte.

A ty - powiedział. - Oceniasz. Chociaż nikt cię sędzią nie mianował.
A ty - powiedział. - Nigdy zerwałeś kwiatka dla panny?
A ty - powiedział. - A ty, kretynie, dokąd chciałbyś pójść?
Siedź lepiej tutaj. Jak pójdziesz... kto to wie, świat może nie ustoi.

A ja tak siedziałem i słuchałem tej rozmowy.
Pośród szumu nocy.

autor

grzeń

Dodano: 2007-04-13 14:58:34

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie