Monolog

Niebo jeszcze poszarzałe od zimowej chlupy
Takie samo, jak wczoraj
Takie samo, jak dziś

Wspomnienia, pachną wciąż tą chlupą...zimową
Tak samo pachniały wczoraj
Ale dziś już niekoniecznie

-"Kim Pani jest?"
- "Tak, przyznaję"
- "Kim Pani jest?"
- "Taaak, przyznaję..."
- "Kim Pani jest?!!!!"
- "Tak, przyznaję jestem ALKOHOLICZKĄ"

- "dlaczego Pani z tym nie walczy?; co jest prowokatorem?"
- "Prowokacja? O tym Pan mówi?"
- "Tak, właśnie o tym; co daje Pani 'natchnienie', aby się napić?"
- " Wie Pan, zawsze wierzyłam w LUDZI; że zawsze mi pomogą, kiedy będę tego potrzebowała;
wszystko robiłam dla NICH wtedy, kiedy tego potrzebowali, ale jak się okazało ZAWSZE żyli dla swoich materialnych, czy też duchowych korzyści...Pan mnie pyta dlaczego; co we mnie się takiego wypaliło?....."
- "Do tego właśnie chcę dotrzeć, proszę spokojnie mi opowiedzieć"
- " Wypaliła się we mnie wiara w ŚWIAT, tym bardziej w ludzi; w człowieczeństwo. I teraz, bardzo bym prosiła o radę, co taki UCZUCIOOOWY człowiek ma zrobić - jak JA; jak ma przetrwać to całe życie; jak ma żyć w tym świecie, "dla których żadna z dawnych Wiar już nie wystarcza...?"
....................Głowę zwiesił niemy.............................

autor

Łasiczka

Dodano: 2006-01-13 13:51:48

Ten wiersz przeczytano 436 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie