Monolog jesienny

Słońce schowało się za barykadą
Nadzieja mnie opuściła tak,
jak liście zostawiły drzewa.
Smutek wokół.

Bardziej wyrazista przyroda
zaprasza mnie do nędznych spacerów,
lecz nieugięty deszcz,
też ma do powiedzenia swoje zdanie.

Lęk przed samym sobą.
Nie witam się rano z promieniami,
To apatia przejęła rolę słońca,
promienieje wszędzie.

Gdyby panowało wieczne lato,
miałbym mniej myśli samobójczych,
mniej refleksji także.
Cóż to byłoby za okropne życie.

Otulony wiatrem,
przesiąknęty chłodem,
Szukam na niebie gwiazd.
A tam tylko potężna szarość.

W Twoich oczach magiczne ciepło,
w Twym wzroku niewyobrażalna siła,
Dzięki niej przetrwam wszystko,
chyba, że zechcesz mnie opuścić.

autor

Tajga112

Napisany: 2012-10-24 Dodano: 2013-03-24 23:02:28

Ten wiersz przeczytano 607 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie