Monolog Melancholika

Usiadłem w kuchni na krześle
Patrzę przez okno
Milczę...

Czy z tej brzozy spadły już wszytsklie liście
Widzę korę białą
I liście licze

Czy zima też w tym roku późno przyjdzie
Bo juz listopada, a mrozu nie ma
Hmm.. myślę

Śniadanie zrobić trzeba
Ale głodny nie jestem
Siedzę...

Przez chwilę patrzyłem na zegara wskazówek wędrówkę
Czy to przemijaniem się zowie
Roześmiałem się cichutko

Dziwny jesteś świecie
Co tu robić można
Siedzę...

Praca, miłlość, przyjaź, szczęście czy
Jeść coś trzeba, rozmnażanie, rozmowy ludzkie- ułomne, uczucie, którego nie ma
Hmm... ciekawe

Ja nie zmyślam nie udaje
Dręczy mą duszę pytanie
Komu życie jet potrzebne?
Co nam życie daje?

gdzie odnaleźć sens istnienia
jaką ściezkę obrać
kogo mieć za przewodnika
czy żyć muszę duszą melancholika
siedzę...
milczę...
odpowiedzi nie słychać...

jeszcze...

autor

Danillo

Dodano: 2006-09-20 16:25:16

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie