Monolog Monochromatyczny.

3 moje dzieła złączone w jednośc. Monolog nerwicy natręctw.

Bądź mą chemią,
niszczącą jesienią,
aromatem gnijących liści
- wysuszona duszo.

Za czarną szybą uwięź
źrenice z purpury
jak oczy wściekłego
gnijący lament
- księżyc usechł.

Zimnymi dłońmi
zaciskasz mózg;
sącząc wszystek łez moich;

nie odchodź,gdy powiem
że żar wygasł
w spalonych rękach
a jeśli znikniesz,jak pot w prześcieradle
na miesiac niejeden
skrzeczący,
sen nie ucieknie odemnie,
mokrych rzęs
i ust wysuszonych.

Gdy różowe niebo zniknie
-będziesz o wschodzie słońca czekał
jak ja kiedyś;

Z dniem strutym
jak żołądek starca.
Odeszła moja czerwień,
o brzasku rosa.

Epizodem dla śmierci bądź,
mą nagłą mimiką
w udarze słonecznym;
nerwobólem mięśnia sercowego,
gdy dzień wygaśnie.

Zamknij mnie w szkatułce z blaskiem
słońca,
utkaj z waty serce.

Twój oddech wypływa na wierzch.
Stężam się w Tobie ze
śluzem z płuc
z czarnych dziur,
niebieskich plam,
z braku tętna !
pod ciśnieniem wysokim
jak Mont Blanc.

Data: 12,16.I.2009r.

autor

Hekate

Napisany: 2008-01-01 Dodano: 2009-01-26 19:00:26

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie