Mówiłaś:

Mówiłaś:

wygwizdajmy śmierć,
pokażmy jej język,
kosz zarzućmy na łeb,
uderzmy kopytem,

potraktujmy jak ona nas.
To będzie właściwa reakcja
na prowokacje.

Mówiłaś :nie panikuj, to tylko śmierć.
Nie nadążałem za tobą uśmiechem.

Słowa dziurawiły nie tylko myśli,
gdy zżerała trema przed walką
i zdarzało nam się rzucać na
deptak marności tego świata.

Mówiłaś: przyjaźń ze starością
dziś taka zgodna, sprzyjająca nam,
przepędźmy zimowy sen z dna oka,

przyłapując zamyślony wzrok
w sercach liści słonecznika.



Czerń stęka z przejedzenia po tym,
jak wessała wszyściutkie kolory,
pławice oczu w które mnie złowiłaś
i róż wstydliwych, dziewiczych policzków.

Ubrałaś się cała na czarno i poszłaś
chmury oglądać na odległość paznokcia.

Jako pantoflarz ciągnę za tobą
przeciążone sobą kości.

autor

ala2

Napisany: 2007-12-29 Dodano: 2007-12-30 11:30:05

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie