Mrugają blaskiem w słońcu kłosy

Omijam barwne kamyki lezące na drodze
schylę podniosę, ku radości czy trwodze
Spoglądam ku niebu, ptak nad głową mały Jerzyk
talizman kamyczek, niech dalej na ziemi sobie leży

Obok ścieżyny trawy w słońcu rozłożyste
jedno z nich zerwę i weźmy w swoje ręce
Podniosę ku słońcu, tłem niebo błękitne, włoskie
delikatne źdźbło w swej maestrii, ono boskie

Widzę pod światło, mrugają blaskiem w słońcu kłosy
delikatne one jakbym dotykał dziewczyny włosy
Trzymam w ręku delikatne z łąki zebrane trawie
jakbym przywołał w tańcu, dziewczę na jawie

Poetą być i nie wychylać głowy z białej chmury
dostrzegać w małej trawce, piękno, nie szukać dziury
W dłoni trawka, krucha w swej postaci, na tle nieba mgielna
to nie trawka, miłość w dłoni, miłość dwojga niepodzielna

Autor –Slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2018-01-03 Dodano: 2018-01-03 02:34:08

Ten wiersz przeczytano 375 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie