Muszę zapomnieć, by żyć!

Wspomnienia,
schować je do kuferka i zakopać w ogródku,
może znajdzie je jakiś poszukiwacz skarbu,
będą bezcenne...

Pocałunki,
zmył deszcz
pomieszany ze łzami,
nie pozostał żaden ślad...

Uśmiech,
tak szczery zastąpił grymas,
jakby sprawiał ból...

Oczy,
kiedyś tak błękitnie roześmiane,
a teraz ... burza szaleje...
ciemne chmury, grzmoty i błyskawice...

Dotyk,
tak czuły i przyjazny
dziś jak ogień, który wcześniej grzał
a dziś pali...

Głos,
delikatny i pełen uczucia,
dziś cisza, najpiękniejsza ze wszystkiego...

Dziś trzeba zapomnieć to,
by móc żyć...

autor

samotnosc-w-sieci

Napisany: 2006-05-16 Dodano: 2006-05-16 21:16:28

Ten wiersz przeczytano 370 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie