my w sieci

Ursus major, ja specjalnie w liczbie mnogiej, żeby się
nie przyznawać, że to o mnie chodzi.
No co ty, myślisz, że przez cały tydzień chodzę
pijany?

Świetna ironia, beornie:))
aczkolwiek ja sobie czytam twój sonecik:
ja w sieci

zagrzebany w szarość wygrzebany z liści
martwego pokłosia ostatniego lata
marzę o miłości czasem mi się przyśni
by jak liść na wietrze w jasną przestrzeń wzlatać

i piję za błędy bo tak przełknąć łatwiej
brnę w pijanym widzie do samej niedzieli
chowam się w ciemnościach w ucieczce przed światłem
wsadzam łeb w monitor by życiem się dzielić

na kolanach zbieram kasztany na szczęście
odwracam się tyłem do wschodu nad ranem
o zachodzie piszę jakieś kiepskie wiersze... (...)
Dalej jakoś trudniej, nie chciało mi się kombinować,
czyli twoja wersja lepsza:)))
Pozdrawiam

Sorry nie wiem jak głęboko sięga Twoje poczucie
humoru:)

A ja obaw nie mam żadnych zapisane szczęście Ziemi i
nik ani nyc tego Małolat nie zmieni..
Zieleni Cię zamęt w Chaosie co dźwiękiem ..
Piszesz minutą przepięknie pisząc minutę sercem
Pozdrawiam

Osiem pierwszych wersów, dwie zwrotki, znaczy.

Elu, dziekuje za komentarz wierszem, skądinąd bardzo
ładnym.
Mój nie jest starocią.
napisałem go bodajze przed dwiema godzinami.

Najpierw cztery pierwsze wersy w 5 minut.
I tak je tu zamieściłem.
A w chwilę potem, po zastanowieniu dodałem dwie
trzywersowe strofy, by uzyskać sonet.
Tym razem trwało to 2 minuty.

No i właśnie w związku z tym siedmiominutowym czasem
walenia w klawiaturę, mam obawy co do jakości wiersza.

Świetnie.
Pozdrawiam.

emocjonalny, dobry przekaz w ironicznym klimacie*
pozdrawiam

ułudy

wpatrzeni w ekranu kolorowe wzory.
wesołe mrugnięcia mkną w zasięgu dłoni -
czekają sposobu, by w swym maratonie
okruchy szczęśliwe chociaż raz dogonić.

muzyka spod palców płynie ponad czasem,
ponad zdarzeń ciągiem (tych niehołubionych),
ponad wszelki uzus, uznany porządek...
rytm i puls szaleńczo kołaczą się w skroniach.

a za oknem spokój - zwykłe zmiany aury.
plecie się pogody poplątana mapa.
migotania złudne, ten przymus pogoni...,
niczym wiatr, ktory rządzi skrzydłami wiatraka.

-----------------

Przynioslam jako komentarz moj stary tekst - w
temacie.
Pozdrawiam.

Sami nie jesteśmy nik sam nie jest tutaj a pijemy bo
my ludzie - lubie sie wygłupiać;):):)
Pozdrawiam Małolacik;):)

ciekawa ironia pozdrawiam

Przerobiłem na sonet przed chwilą, dodałem dwie
ostatnie zwrotki.

jak to w sieci
nici nie widoczne
jednak ją widzi
niektóry musi
z pajęczyny się ogarniać w:):)

Gratuluję pomysłu. I niech żyje (chociaż) sieć!