MYŚLI

Wieczór wspiął się na konary wyobraźni,
Rozwieszając gwiazdy płoche, by nie zgasły,
Prowadzone jak za dłonie małe dziecko.
Choć śnieg wokół i do domu dotrzeć ciężko,

Kładą drogę jakby mlekiem naznaczoną.
Myśli kradną, chyba pragną je pochłonąć,
By już nigdy nie przypiekły życia szałem.
Aby niebo się rozlało jak atrament

I granatem zapachniało czy piwonią.
O poranku miękkie chmury czerń przegonią,
Słońce zrani parę oczu, łzy popłyną
Tak, by wszystko pozostało tylko chwilą.

autor

BEA

Dodano: 2007-01-29 08:04:59

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie