Na cmentarzu

Jesienne astry patrzą w niebo
i zamyślona archanioła twarz
znowu zagrabić liście trzeba
przypomnieć że wciąż płynie czas..
Odkurzyć stare kalendarze
serce przybliżyć ku wieczności
przypomnieć ukochane twarze
przeżyte smutki i radości.
W mym sercu nekropolie świata
tyle w nich smutku ; łez; poruszeń
i trwoga się z nadzieją brata
ciała tu leżą ; a gdzie dusze?
Był im początek, świt i brzask
ostatnie tchnienie ; żałobny strój
pozostał tylko znicza blask
cmentarz ten ich jest ;mój czy twój.
Tak się zamyślić dzisiaj chciałem
choć smutku więcej tu nie trzeba
nadziei szeptu posłuchałem
wez spojrzyj w stronę nieba.
Wiem! Ciałom znicze zapalimy
i rozświetlimy wieczną drogę
dusze w niebiosach pozdrowimy
są na spotkaniu; z Panem Bogiem...
Niech nasze smutki w dal odpłyną
wiara ukoi serca drżenie
a jesień niesie myśl jedyną
że Niebo naszym przeznaczeniem..!

autor

borkowski

Napisany: 2011-10-30 Dodano: 2011-10-30 14:04:17

Ten wiersz przeczytano 928 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie